MUŞAMBA 29.02.2012

Ey Muşamba milleti,

Aşağıda yazılanı iyi oku. Atatürk’ün Gençliğe Hitabesi diye değil, ibretlik bir paylaşım olduğu için diyorum. 

Atatürk yaşasaydı ve Facebook’ta bunu paylaşsaydı, “like” ede 

ede, “share” ede ede bir hal olurdunuz. Okullardan 

kaldırılması düşünülen hitabe diyor ki:

Ey Türk Gençliği!


Birinci vazifen, Türk istiklâlini, Türk Cumhuriyetini, ilelebet, muhafaza ve müdafaa etmektir.


Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegâne temeli budur. Bu temel, senin, en kıymetli hazinendir. İstikbalde dahi, seni bu hazineden mahrum etmek isteyecek, dahilî ve haricî bedhahların olacaktır. Bir gün, İstiklâl ve Cumhuriyeti müdafaa mecburiyetine düşersen, vazifeye atılmak için, içinde bulunacağın vaziyetin imkân ve şerâitini düşünmeyeceksin! Bu imkân ve şerâit, çok nâmüsait bir mahiyette tezahür edebilir. İstiklâl ve Cumhuriyetine kastedecek düşmanlar, bütün dünyada emsali görülmemiş bir galibiyetin mümessili olabilirler. Cebren ve hile ile aziz vatanın, bütün kaleleri zapt edilmiş, bütün tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağıtılmış ve memleketin her köşesi bilfiil işgal edilmiş olabilir. Bütün bu şerâitten daha elîm ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet ve hattâ hıyanet içinde bulunabilirler. Hattâ bu iktidar sahipleri şahsî menfaatlerini, müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler. Millet, fakr-ü zaruret içinde harap ve bîtap düşmüş olabilir.


Ey Türk istikbalinin evlâdı! İşte, bu ahval ve şerâit içinde dahi, vazifen; Türk İstiklâl ve Cumhuriyetini kurtarmaktır! Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur!

Şimdi durup dururken bunu neden mi paylaştım? Canım istedi. Eğitim sistemi yine değişiyor arkadaşlar. E, haklısınız, “İki senede bir sistem değişir mi?” dediğinizi duyar gibiyim. Değişir. Değişmek zorunda kalacaktır, çünkü zaman hızla akıp giderken teknoloji, bilgiye ulaşma biçimimiz ve düşünce yapılarımız da değişiyor. Yani, bir sistemi ilelebet sürdürmek için ısrar etmek büyük hata olur. Buraya kadar anlaştık. Ama 8+4 mü, 4+4+4 mü, ilk dört seneden sonra ne olacak, gibi muğlak konuları netleştirirken, toplum vicdanına da kulak vermek gerekiyor herhalde. İçinden çıkılmaz bir hal aldığı için ben de üstünde kafa yormayı bıraktım. Durumun vahametini anlamak için üstteki paylaşımı bir kez daha okumanızı tavsiye ederim. Eğitim sistemi parçalara bölünerek ülkenin getirilmek istendiği bir nokta olsa gerek sevgili Muşambacılar, değil mi? Muhtaç olduğunuz kudret, beyninize takılacak çipte yer almadan önce, Atatürk’ün bilmem kaç yıl evvel yaptığı uyarıya kulak vermekte fayda var.

Asteriks hüptrix popderix

Kadınlar arasında bir Biscolata efsanesidir gidiyor. Ne erkekler onlar ama! Her biri Adonis! Aman yalebbim! Erkeklerin sinirini kaldıran reklam. N'oldu? Zorunuza mı gitti beyler? En dandik ürünün reklamında bile çıplak kadınlar, ilik gibi vücutlarıyla kol gezip size göz banyosu yaptırırken, siz karılarınızın, sevgililerinizin yanında o vücutlara ağız sulandırırken iyiydi, değil mi? Kadınlar da doğru dürüst erkek görünce hepinizin foyası meydana çıktı. Kel, göbekli ve bıyıklı olduğunuzu hatırladınız ve kıskandınız değil mi. Hepiniz reklama b*k atıyorsunuz. Gerçek değillermiş! Sizin ağzınızın suyunu akıtan kadınlar da gerçek değil o zaman. Gerçek olan kadın, aha da resimdeki teyzedir. Kapmış gül gibi delikanlıyı. Kanlı canlı kavramış abiyi. Olay budur. Helal olsun teyzeme!

Pastörix  tetrix matrix

Kadınların bu evlilik düşkünlüğü meselesi beni benden alıyore. Her kadın aynı değil tabii. Ben de bir kadınım, ama evlenmeyi hayatının amacı edinmiş kadınlar garibime gidiyor. Onların başka niyeti olduğunu düşünüyorum. Keza, bunu da evlenme programlarında görüyoruz. Eş değil finansör arıyor hatunlar. Oraya gelmeden önce tembihlenmişler adeta. “Çulsuzsa gitme aman, parası, evi varsa fare de olsa git!” Sonuç ortada. Bir gram abartı yok bu karikatürde yemin ediyorum.

Bomba bomba bomba

Biraz da çevremizin sesini dinleyelim. Amerika, dünyanın öbür ucuna elini uzatır, İran'ı atom bombası yapmakla, dünya güvenliğini tehdit etmekle suçlarken kendi yediği naneyi görmezden geliyor. Ama biz alıştık, değil mi? Amerika bu, yapar. Hepimizin boğazını keser, sonra uzakta birisi bıçakla bir başkasını tehdit ettiğinde kahraman kesilir ve hem bıçak tutan kişiyi hem de boğazına bıçak dayanmış kişiyi öldürür. Sonra da "Yes, we can" der. "Demokrasiyi getirdim hehe" der. Eyvallah Amerika, sağ ol. Sen de olmasaydın kim nükleer deneme yaparak dünyanın anasını belleyecekti? Tabii, bir tek sen değilsin günah keçisi. Diğer ülkelerin ettiğini de yadsımamak lazım. Yaptıkları nükleer denemenin sayısı kadar bombayı atmalarına hiçbir zaman gerek olmayacak oysa. "Birisi bomba atar da dünyayı yaşanmaz bir yer yaparsa ne yaparız!" deyip zaten her gün bombalıyorlar anasın satayım. Bu adamlarda ne kafası var, harbiden merak ediyorum.

Ha, bir de bunlar yetmezmiş gibi, İran'ın uranyum zenginleştirme projesinden ödleri patladı. İyi de, o adama uranyumu zamanında siz vermişsiniz. Hem siz yaparken iyi, başkası yapmasın mı? Oldu canım!

Ha, bir de işin öteki yüzü var: Ne hikmetse, Akademi de gitti Oscar’ı İran'a verdi, şaştım kaldım. Bir nevi baltaları gömme operasyonu muydu acaba? İsrail'in de bir filmi adaydı, ama ödülün İran'a gitmesi şaşırtıcı, hatta süprik. Stratejik bir karar olduğunu düşünüyorum. Kesinlikle tarafsız değil.

Of yahu, bu hafta ne çok siyaset yaptık düz ovada, ayak üzeri. Gelin, biraz da dağda siyaset yapalım. Kış bitmeden dağlara gidip kayalım. Zaten bu kış uzun geçeceğe benziyor. İstanbul’a yılın beşinci karı yağdı ve her yer buz. Nisan sonuna kadar kayılır dağlarda, ben size diyim beybi.


Dipnot: Bugün 29 Şubat diye iğrenç espriler yapmaya kalkmayın. Dört yılda bir gerçekleşen bu duruma biraz saygınız olsun lütfen. Dünya, Güneş'in etrafındaki dönüşünü kolay kolay tamamlamıyor. Ne badireler atlatıyor, bilseniz...

MUŞAMBA 22.02.2012

Ey Muşamba ahalisi! Nasılsınız bugün? Geçtiğimiz bir hafta boyunca ne yaptınız kendiniz ve sevdikleriniz için? Ya ülkeniz için? Gazete okudunuz mu? Okumadıysanız hiç okumayın zaten. Basılı gazetelerin hepsi yandan yandan vurur olmuş. Şöyle karşıdan bakan bir tane gazetemiz kalmamış, affedersiniz. En iyisi mi, internetteki birkaç tarafsız haber portalını seçin siz. Gözümün akıyla sarısını ayırın, akını poğaçanın içine, göz bebeğimi üstüne kullanın. İyyy, iğrençsiniz!

İstanbul seni döver sen beni döversen

İstanbul çok pahalı bir şehir oldu çıktı. Dün Beşiktaş'tan çift katlı ekspres otobüse bindim. Hakikaten ekspres ha! Duraklarda durmuyor, sadece ‘yolcu varsa alırım belki’ diyerek yavaşlıyor. Yolcu yoksa tekrar hızlanıyor. Avrupa Konutları-Kabataş hattıymış. Levent’ten geçiyor diye bindim. Resmen geçirdiler bilet ücretini. 2,95 tee lee gitti İstanbul Kart'ımdan. Öğrenci indirimli 1 liraya gittiğim yola 3 katını verdim. Ha bu da bize ders olsun!

İstanbul’da sadece ulaşım değil, her şey pahalı. Attığın her adıma depozito ödüyorsun, geri adım atınca paranı iade ediyorlar. Kiraya, suya, yemeğe, eğlenceye dünyanın parasını harcıyoruz. Sırf "İstanbul'da yaşıyorum, uluslararası bir firmada departman şefiyim" diyebilmek için şu eziyeti çektiğimize inanamıyorum. 15 milyon enayi yaşıyor bu şehirde.

Fatih Sultan Mehmet, İstanbul'u fethederken peygamber efendimizin vasiyetini yerine getirdiğini düşünüyordu. Nereden bilebilirdi İstanbul'un gün gelip de ırzına geçileceğini, kalbine kocaman kocaman hançerler sokulacağını, kirletileceğini, ayarıyla oynanacağını? O sandı ki yedi cihana buradan hükmedecek, İstanbul'un önünde tüm cihan devletleri saygıyla eğilecek, İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti ve dünyanın finans merkezi olacak, 2016 olimpiyatları burada yapılacak. Zaman makinesiyle şehrin şimdiki halini ziyaret etme şansı olsaydı bence almaktan vazgeçerdi Fatih, İstanbul'u.

Fatih demişken, Fetih 1453 filmi de vizyona girdi; hayırlı uğurlu olsun. Gişelerdeki yoğunluk azalsın ben de gideceğim izlemeye. Görüşlerimi paylaşırım. Şu an çok yoğun bir ilgi var filme. İzleyenler beğeniyor, eleştirmenler de filmi topa tutuyor. Neymiş? Kendimizi övüp düşmanı aşağılıyormuşuz! Siz hiç düşmanı yücelten bir savaş filmi gördünüz mü? Amerikalılar, madara oldukları Kore ve Vietnam maceralarını anlattıkları filmlerde bile düşmanlarını yerden yere vururlar. Kimsenin de sesi çıkmaz; hatta o filmlere Oscar verilir. Atalarımız Orta Asya'dan geldiğinden beri ilk kez bir fetih filmi yapıldı memlekette, onu da yerden yere vurdular. Yazıklar olsun! Hepinizin üstüne muşamba örtesim var. Orta Asya, Orta Asya olalı böyle eziyet görülmedi!

Türklüğü aşağılamak, benim çocukluğumda yaşadığımız toplumsal aşağılık kompleksinin dışavurumu haline geldi. Ezelden beri nedir bu aşağılık kompleksimiz, bilmem. Bu kadar şanlı geçmişi olan bir millet, o kadar aşağılık olduğunu düşünüyorsa, yükseğe çıkmak için neden bir şey yapmıyor o halde? Türklüğe dil uzatmak, geçmişinden utanmak soysuzluktur yani. Başka bir şey değil. Hangi evlat annesini inkar edebilir? Yazıklar olsun o annenin emzirdiği süte! Karnında taşıdığı 9 aya! Helal etmez valla. Yapar bunu anneler. Gazabından koru yalebbim!

Film, filmdir. Belgesel değildir. Filmde kurgu olur. Bire bir gerçeği yansıtmak zorunda değildir. Başroldeki oyuncu da Fatih’e benzemiyor ona kalırsa. Hokka gibi burunlu bir delikanlı bulmuşlar. Fatih’in burnu, kemerli Osmanlı burnuydu. (Kemerburgaz)

Ya neyse gençler, sizi de bunlarla sıkmayayım. Benim canımı sıktılar diye sizin kafanızı şişirmeyeyim şimdi. Efkardan tinerci minerci olursunuz, başıma kalırsınız.

Asteriks  asteriks  asteriks

Sene bin dokuz yüz çift sıfır… Gene bir ekonomik kriz sonrası varımı yoğumu kaybettiğim bir akşam arkadaşlarla toplandık, bir büyük rakı deviriyoruz. Konu evlilikten açıldı. ‘Ah ah! Nerde o eski evlenme merasimleri’ dedik. Eskiden, erkek ile kız kendi aralarında sözlenirdi. Sonra da erkek, kızı istemeye giderdi. İsteme işi onaylandıktan sonra nişan yapılırdı. Nişanın üstüne de çeyiz düzülür, ev hazırlanır, tarihi geldiğinde düğün yapılırdı. Düğünden önceki gece kına gecesi olurdu. Nikah için de belki ayrı bir merasim… E, haliyle de 40 gün 40 gece düğün dernek yapılır, alt tarafı yasal olarak çiftleşecek iki insan için toplumun tüm birimleri seferber edilirdi. Aileler, kendi aralarında çeyiz meselesi yüzünden sürtüşürdü. Çeyizi onlar mı kullanacak sanki? Evet. Aileler hiç gitmezdi ki yeni çiftin evinden. Hayırlı olsuna gelenler rahat bırakmazdı gelinle damadı. Düğünün üstünden kısa bir süre geçince de ‘bebek var mı? Aa? Yok mu’ muhabbetleri. Süre uzarsa ‘tüh tüh, neden olmuyor acaba’lar. Sonra ‘vah’lar. Gelin hamile kalınca bin bir türlü tebrik vs derken, asla özel hayatınız olmazdı.

Şimdi bakıyorum da azizim... Erkek kıza tek taşı takıyor. Sonra istemeye gidiliyor. Hemen oracıkta nikah hariç tüm prosedürler uygulanıyor. Söz, nişan vs… Birkaç aya diğer işlemler tamamlanıyor ve süreci kına ile düğün takip ediyor; düğün salonunda nikah da aradan çıkarılıyor. Oh! Mis! İsrafa son! O kadar parayı sırf gösterişe, düğüne, derneğe, havaya saçacağına evine barkına harcıyor insanlar. Zaten şimdi evlenmek de zor. Altın fiyatları kol gibi. Sırf bu yüzden kimsenin düğününe gitmiyorum. Benimkine de kimse gelmeyecek anlaşılan. (Olursa tabii, olmazsa yırttınız, ki bu gidişle olacak gibi de görünmüyor)

Evet sevgili Muşambacılar. Bu hafta psikologum izinli olduğu için kendisini göremedim. İçimi size döktüm. Dilim, elim, kalemim sürçtüyse affola. Kendinize iyi bakın, açıkta kalan yerlerinizi streç filme sarın. Naylon sevmiyorsanız alüminyum folyo kullanın.

Öpüldünüz.

MUŞAMBA 15.02.2012

Selam Muşambacılar...

Bu hafta İstanbul’a yine kar yağıyor. Son 4 haftadır İstanbul’da her çarşamba-perşembe deli gibi kar yağıyor; hafta sonu ceremesini çekiyoruz; pazartesi-salı yarım yamalak bahar oluyor; sonra hop, bir daha kar. Döngü bu şekilde işliyor. Alıştık artık. Herhalde bu havayı Mart sonuna kadar çekeceğiz. Avrupa da epey soğukmuş. Yüzlerce kişi ölüyor sokaklarda. Doğal seleksiyon resmen. Ayıkla insanlığın taşını. Tövbe estağfurullah!

Kar yağınca yapmayı en çok sevdiğimiz şeylerden biri de kardan adam. Ben beceremem, ama sanat şaheseri yaratabilenlere hayranım. Yılların Ankaralısıyım. Yoğun kar yağan o şehirde bile bol kara rağmen kocaman bir kardan adamı becerip de yapamadım. Burnuna havuç takamadım. Burnuna mı takıyorduk yahu? Neresine takıyorduk?

Köpeğin de olur

Şimdi, bu fotoğraftaki orijinallik beni benden alıyor sevgili dostlar. Mobilya tasarımcısı arkadaşı tebrik ediyorum. Köpeğin de mobilyası var sayesinde. Alt çekmecede mama kabı, bir üst çekmecede mamaların paketi, en üst çekmecede de köpeğin tasması, giysileri falan var herhalde. Bendeki hayal gücü de La Fontaine’de yok şerefsizim. Olsaydı masal yazmakla kalmaz, romanla da taçlandırırdı edebi kariyerini. Ne diyordum? Nasıl şifonyer ama? İstemez misiniz köpeğinizin böyle bir mobilyasının olmasını?

Asteriks, beni burada arama, kapıda adımı sorma

Öpücük, çok özel bi’şey. İnsanlar arasında bir iletişim yolu. Sıvı aktarımının ötesinde (Fransız öpücüğü, Fransa’nın, 1915 Ermeni olaylarını ele alış şeklinden dolayı yasaklandı. Fransız manikürü de yasaklandı. Düz oje sürüyoruz artık) insanlar arasında duygu ve düşünce aktarımı yapıyor. Tabii, öpücüğün de çeşidi var. Azeriler, hangi öpücüğün ne anlama geldiğini açıklamışlar. Buyrunuz:

Öpücük sadece sevgililer arasında olmuyor işte. Sevdiklerimizi ve selamlaştığımız kişileri de öpüyoruz. Hele ki bizim kültürümüzde ne kadar yaygın değil mi? Mesela, misafirliğe gidersin, orada birisiyle tanışırsın, sarılıp öpüşürsün. El sıkışma yok. Eğer sadece el sıkışıp bırakırsanız darılır. Kendisinden hoşlanmadığınızı düşünür. Kırsalda bu çok yaygın. Büyük şehirlerde biraz daha resmi ilişkiler kuran insanlar, sarılıp öpüşmek, koklaşmak yerine sadece el sıkışırlarken, kırsalda koklaşmak, şapırtılı ve tükürüklü öpüşmek gerekir. Ha, bir de öpmekle yetinmeyip sarılıp iki saat sağa sola yalpalayan, lodosta kalmış tekne gibi sallananlar var. Onların nasıl bir sosyal kafası var, merak ediyorum. Çok uzun zamandır görmediğin birisiyle sarılmanı, sarılıp kalmanı anlıyorum da, henüz iki gün önce gördüğün biriyle uzun uzun sallanmak, vals yapmak neden?

Oldu da bitti maşallah!

Öpüşmek, koklaşmak derken, Sevgililer Günü’nü bu yıl da kazasız belasız atlattık ya, oh, geçmiş olsun, diyorum. Her sene böyle bir vıcık vıcık aşk, sevgi teması bangır bangır her yerde. Ve her yıl iş daha da çığrından çıkıyor. Arkadaş, neden sevgilinizi yılın bir günü anarsınız? Yılın sadece bir günü mü sevmek, aşık olmak gerekiyor? Hem ayrıca, bu günde sevdiğinden umduğunu bulamayanlar neden psikopata bağlar?

Dünya Öykü Günü’nün bu nedenle doğduğunu biliyor muydunuz? Sevgililer Günü’nden kıl kapan bir yazar, sırf karısı o gün kendisinden bir şey beklemesin, başının etini yemesin diye 14 Şubat'ı Dünya Öykü Günü ilan ettirmiş. Böylece her 14 Şubat'ta, kutlamalar dolayısıyla meşgul oluyor ve karısından sıvışabiliyormuş. Bu kadarı da gaddarca bir yaklaşım tabii. İnsan, karısından uzaklaşmak için başına iş açar mı be? İnsan olan yapmaz bunu bence.

Aşk, dön ölümden, bir sebepten girme dünyama...

Öykü ve aşk demişken… Aşk çok kötü bi’şey. Hastalık… Aman diyim hasta olmayın, üstünüzü iyi giyinin, terli terli soğuk su içmeyin. Uzun vadeli plan yapmayın. Kimseye bağlanıp kalmayın. Kendi tasmanızı sıkı tutun, dizginleri asla elden bırakmayın. Kontrolü karşı tarafa vermeyin. Kalbinizi gerekirse çelik kasada saklayın. Açıp alamasınlar. Kaynak makinasıyla bile açılamayacak sağlamlıkta bir yere koyun. Kalbiniz hep emniyette olsun, kimse çalamasın. Kalbi olmayan insan yaşayamaz. Yapmayın, yapmayın, yapmayın!

RIP Whitney

I Will Always Love You, I’m Every Woman gibi unutulmaz şarkılara sesiyle hayat veren Whitney Houston, aramızdan ayrıldı. Bir şok yaşadım duyunca. Koskoca yıldızların birer birer kayması beni çok üzüyor. Çok genç yaşta, henüz 48’inde hayat gözlerini yumdu dünyaca ünlü yıldız. Huzur içinde yatsın ve artık ünlü insanlar otel odalarında değil, evlerinde falan ölsün.

I’m Every Woman şarkısını çok severim. Biraz beni anlatıyor, diye belki. O nedenle, bu hafta Muşamba’yı bu pop klasiği ile bitiyorum.

BABAM BORDUM (SEVGİLİLER GÜNÜ ÖZEL)

Bu akşam sanki hiç kaymamışız gibi hissetmek istedim

En sevdiğim bord pantolonumla en sevdiğim mor termal içliğimi giydim

Güzel bir ortam dümeni hazırladım beraber aldığımız vaksları buldum

Şarap açtım bir sana bir bana iki kadeh çıkardım

Sevgilim ve dostum

Babam bordum

Arkadaşım dude’um her şeyimdin sen

Çok sisler karlar geçti üzerimizden

Özür dilerim seni çizdirdiysem

Sadece dinle hiçbir şey düşünmeden

Şimdi bunlar geldi içimden

Bu akşam seni çok vaksladım

Bağlamalarını sıkıca bağladım

Acemiliğim bile geçti, kalmadı 

Şimdi bunlar geldi içimden

Bu akşam sanki beni hiç düşürmemişsin gibi hissetmek istedim

En son tatilimizi düşündüm sezon bitmeden 20 gün önce

Dünyanın en güzel resortlarından birinde kaydık kilometrelerce

İz bıraktık şalelerde, telesiyejlerde, pistlerde

Sevgilim ve dostum

Babam bordum

Arkadaşım dude’um her şeyimdin sen

Çok sisler karlar geçti üzerimizden

Özür dilerim seni çizdirdiysem

Sadece dinle hiçbir şey düşünmeden

Şimdi bunlar geldi içimden

Bu akşam seni çok vaksladım

Bağlamalarını sıkıca bağladım

Acemiliğim bile geçti, kalmadı

şimdi bunlar geldi içimden

Bu akşam sanki hiç çizilmemişsin gibi hissetmek istedim

Uyurken bile kaydığımı görürdüm delicesine

Düşündüm durdum, sordum, anlamadım, beraber kaydığımız günleri andım

Seni son kez özledim ve bu şarkıyı yazdım

MUŞAMBA 08.02.2012

Geçen hafta sayfadaki yerimizi alamadık. Ama sayfa boş mu kaldı? Hayır. Söz uçuyor, yazı kalıyor neyse ki.

Yazı kalıyor, demişken, internet demokratikleştiriyor. Herkesin bilgiye ulaşma şansını ve imkanını eşitliyor, evet. Öte yandan, işin içine telif hakları unsuru giriyor. Artık şuraya çıkardığınız her bir cümle dünya malı. Söz gelimi, buradan benim herhangi bir cümlemi kopyalayarak, Facebook’unuzda durum güncellemesi yapabilir ve kendinizin imalatıymış gibi arkadaş listenize yutturabilirsiniz. Elinizi vicdanınıza koyun, siz bilirsiniz.

İnternet yokken yazılan diğer eserler de çalınıyordu, hoş. Geçenlerde bir arkadaşım dizi senaryosu yazıp kanallardan birine teklif götürmeye hazırlanıyormuş. Evine gelen bir oyuncu arkadaşına senaryodan bahsetmiş. Bizimki teklifi kanala götüremeden, öbür oğlan araya adam koyup kanala kendisi gitmiş, teklifi azıcık modifiye edip kanal yöneticisine vermiş. Anlayacağınız, eseri çalmış. O değil, gelmişken arkadaşımın evinden 1988 yılı bir şişe iskoç viski, dedesinden kalan protez damak ve bir kutu da prezervatif çalmış. Tam bir puşt çıkmış herif.

Asteriks, sen de adam mısın?

Habere dikkat! Biraz eski, ama bahane müthiş. Yıllar evvel de milletvekili Kamer Genç’in başına böyle bir şey gelmişti. “Hanımla çiçek suluyoruz” demişti. O günden beri bütün kadınlar çiçektir ve çiçekler su ister, anasını satayım. Tabi, gazeteciliğin verdiği tarafsızlıkla, görmüş olduğunuz  habere yorum katmamışlar, ki bazı haberler yorum istemez. Bu haber de yorumsuzluğu hak ediyor. Adeta bir Zaytung haberi azizim. İbretlik bir paylaşım fesübhanallah!

Anatomik bozuklukmuş (!)

Şu R&B tayfasına, emo’lara, apaçilere kılım. Hem de şiddetle... Pantolonu bu kadar yere indirmenin, donu aşağı sarkıtmanın manası nedir? Şahsen ben, kemerim azıcık aşağı indi mi, rahatsızlıktan duramıyorum. Pantolonun ağı bu kadar aşağı sarkarken nasıl rahat ederler bilmem. Şalvar olsa, onu da anlayacağım. Ağı aşağıda, ama lastiği belde, diyeceğim. O da değil. Neyse, akıl sır erdiremediğimiz sırrı sonunda çözmüşler. İsviçreli bilimadamlarına kocaman bir alkış!

Sizi uyarmıştım!

Pazartesi günü, dizileri hayranlıkla izlemenizi ama hayvanlaşmamanızı söylemiştim, değil mi. ‘Bu kadar etkilenmeyin, gerçek hayat sanallaşır sonra’ gibisinden inceden mesajlar vermeye çalıştım. Anlamayanlar olmuş olabilir. Daha somut anlatalım. Resimdeki çocuğa bakınız efendim. Bunlardan gerçek hayatta çok var. Yani diyorum ki, İstiklal Caddesi’nde gezerken kitapçı vitrinine bakıp Yaprak Dökümü kitabını görünce “Aaaa! Kitabı çıkmış!” diyenini duyduk. Titre ve kendine gel Türkiye! Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcut, televizyon dizilerinde değil.

Hitabeyi nereye kaldıralım?

‘Atatürk'ün Gençliğe Hitabesi’ni kaldırma tartışmaları gündeme geldi bu ara. Bir arkadaşım, “15 santim yukarı kaldıralım da herkes görsün” diyor. Galiba arka sıradakiler görememiş. Kalksın. Göremeyenler ayağa kalksın. Andımız, İstiklal Marşı’mız, Gençliğe Hitabe, paralardan Atatürk, tüm resmi bayramlar kalksın. Kimliksiz, çapsız, özünü bilmeyen bir millet olalım. Zaten uyuşturdunuz yeni neslin beynini dizilerle, boş beleş evlenme programları ve yarışmalarla. Ne olacak ki? Canlarına minnet bu gariplerin. Sonra dindar mı olurlar, tinerci mi olurlar, orasını bilemem. Dindarlığın tam zıttının tinerci olmadığı kesin. Ama, bu kafayla sübhanekeyi bile ezberleyebileceklerini sanmıyorum. Dizilere enstalasyon yapmak lazım galiba. Tecavüz temaları yerine biraz da insan olmanın 5 şartı işlense, daha güzel bir toplum olabiliriz. Ne dindarlar gördüm, içinde insan yoktu.

İçmek yürek ister!

Azerbaycan’da bir votka şişesinin üzerinde yazılan talimatname. Aman, bunu okumadan Azeri votkası içmeyin sakın!

Efenim, Türkçe’si, şöyle:

Bu yararlı şeyin (!) hazırlanmasında özel seçilmiş buğdaydan yüksek teknolojiyle elde edilmiş ekolojik, temiz, ekstra tipli etil akol ve yumuşatılmış su kullanılmıştır.

İçmeden önce soğutunuz.

Sanıyor musunuz ki, sadece Azerice bize komik geliyor. Onlar da bize gülüyorlar, hiç endişeniz olmasın. ‘Anasını satayım’ dediğinizde çok gülüyorlar. “İnsan hiç anasını satar mı canım? Olur mu öyle şey? Yapmayın allahaşkına, puhhaaaa!!!" diyorlar.

Bana korkunun resmini yapabilir misin Abidin?

Çocuk telekside asılı kalmış; nasıl olduysa, t-bar onu yukarı çekmiş. Olacak iş değil, ama olmuş. Çocuk da pek sakin. Benim bu korkuyu yenmem için bacaklarımı morartmam gerekti. O esnada ben asılı kalmış olsam var ya, korkudan bayılırdım herhalde. Çocuk olmak ne güzel. Cehalet mutlulutur, cesarettir. Don Kişotluk’tur.

Bu haftalık da bu kadar. Kendinize sıcak bi çay koyun, ya da sahlep. Pencereye pıtır pıtır vuran kar tanelerini izleye izleye için.

Karınız bol olsun. 

HAYRAN HAYRAN İZLE AMA HAYVAN OLMA

Birkaç yıldır ekranları kaplayan dizi furyası, hayatlarımızı da kapladı iyiden iyiye. Artık yaşamımızı dizi saatlerine göre planlıyoruz. Aslında, ben dizi izlemem; evde televizyonum bile yok; ama toplum olarak böyle bir hayat tarzını benimsediğimizi görmekteyim. Ailemde dizi bağımlısı çok. Her akşam bir diziye kilitleniyor evin en az bir ferdi ve evlere bir TV yetmiyor, çünkü erkek de başka bir şey izlemek istiyor.

Bu furyanın hayatımıza diğer yan etkileri, pazardaki ürünlerle oluyor. Sokağa çıktığımda dükkanlarda elle yazılmış şu yazıları görmekteyim: “Hürrem kokusu gelmiştir”, “Fatmagül’ün üstüne dökülen votka bulunur”, vs. Satın alma tercihlerimizi de değiştirdi diziler. Tüketim için yeni güdüler ortaya çıkarıyor ileyicide. Tabi, Hürrem’in nasıl koktuğunu nereden biliyorlar, onu bilemeyeceğim, ama dizilerde görülen giysiler, takılar, aksesuarlar, eşyalar falan şiddetle arzu edilir oldu.

Dizilerin bir başka etksi de konuları işleyiş biçimleri. Dikkat ettiyseniz, yerli dizilerde son zamanlarda tecavüz olaylarını işlemek moda oldu. Kadına şiddet her zaman vardı. İlla ki en az bir bölümde dizi karakterlerinden birisi dayak yer, bıçaklanır, kurşunlanır ve hastaneye düşer; genç kızlardan birisi mutlaka kazara hamile kalır. Her dizide kesin şeytani emelleri olan psikopat ruhlu birisi, tüm aileye kan kusturur, birisi sevgilisini aldatır veya iki adam aynı kadına aşık olur. Sorun, tüm bunların normal şeylermiş gibi işlenmesi bence. Evet, her dizide kötüler elbette ettiğini buluyor, ama iyiyle kötüyü ayırt edemeyecek durumda olan onca insan, izlediklerini hayatın normali sanıyor. Oysa, sıradan bir  kimsenin hayatında, bu kadar kötülük bir araya gelmez, ki dizi karakterleri de, sözüm ona, hayatın içinden, sizden bizden insanlar.

Dizi senaristleri, her ne kadar kendileri de çok iyi bilse de halkın taleplerini çok iyi anladıkları için, onlara gerçek hayattan farklı tablolar sunuyor. Söz gelimi, bir dizi karakterinin oturduğu semti, çalıştığı işyerini, kişiliğini ve sosyokültürel durumunu karşılaştırdığımda, anlamlı bir bütün oluşturduklarını göremiyorum. Senaristler de bunun farkında, ama dizileri de başka türlü çekmenin imkanı yok. Ya mekan, ya konu ya da oyuncu sıkıntısı var. Veya dediğim gibi, halk bunu istiyor.

O yüzden, izlediğinizden keyif alın, ama ona inanmayın. Emin olun, gerçek hayatta birçok şeyin karşılığı yok. Gerçek hayatta kimse Fatmagül’ün yengesi Mukaddes’e o kadar sabır göstermez. Gerçek hayatta belli bir eğitim, kültür ve gelir seviyesine ulaşmış hiçbir insan, Feriha’ya aşık olup da ona kavuşmak için ailesini ve tüm sosyal çevresini karşısına almaz.

Unutmayın, diziler sadece hayran hayran seyretmek için var; size bir şeyleri aşılamak için değil.